Yarış atı!

Bugün “yarış atı” denince ilk akla gelen olgulardan biri garip bir şekilde insan. Öğrenci olan insanlar…

E tabi, ben de zamanında bir yarış atıydım. Sadece bizim oraların (Ege) özelliği midir bilmem, pek önem verirler, eğitime, okula, dershaneye, sınava. Anne, babalar sanki çocuklardan daha heveslidir sınavlara girmeye.

İşte bu ebeveyn ve çevrenin tutumu bizi garip bir ruh haline sokar. Hatılıyorum da ne çok stresse girerdik.

ÖSS yaklaştı mı, gazeteler her gün bir deneme sınavı verirdi. İnek öğrenciler de her fırsat buldukları yerde çözmeye kasarlardı; servis minibüsü, okulun bahcesi, kantin her yerde…

Ben evde çözerdim. Ama çok disiplinliydim. Dakikası dakikasına uyardım. Severdim de çözmesini. Hele geometri. Her neyse. Bu dershanelerin yaptığı deneme sınavı gibi olmadığı için hemen sonucunu öğrenebilirdin. Zaten katsayıları falan ezbere bilirdik. Virgülüne kadar hesaplayabilirdik.

Ben biraz üçkağıtçı mıydım neydim, mesela matematikten 38 doğru 7 yanlış çıkardı. Bakardım hemen neymiş o yanlışlar. Kendi verdiğim cevapla doğru cevabı karşılaştırırdım, soruyu tekrar çözerdim sonra da

“Ya zaten ben de böyle yapıcaktım. Bunu doğru sayayım ben doğru. Zaten gerçek sınavda kesin doğru yaparım oğlum. Bu kaçırdığım küçük noktayı kaçırmam. Doğru sayayım doğru…”

İşte böyle böyle, 44 doğru 1 yanlışa kadar giderdim. Sonra da puanı hesaplardım hemen, bir bakmışım geçen senenin Türkiye birincisi gibi puan çıkmış. Göğsümü gere gere odanın içinde bir tur atardım, “İşte böyle!” diyerek yumruğumu havaya savururdum. Yarım çizgili defter yaprağına, paralel bile olamayan çizgilerle çizdiğim sınav belgesini anneme gösterirdim, o da gerçek sanıp, “Afferin benim oğluma” der öperdi

Ne acayip mişim ben ya !